΄΄Σίβυλλα δε μαινόμενω στόματι αγέλαστα και ακαλλώπιστα και αμύριστα φθεγγομένη χιλίων ετών εξικνείται τηι φωνηι δια τοι θεόν΄΄
(Αλλά η Σίβυλλα με στόμα εκστατικό μιλάει δίχως να εξωραϊζει με γέλια και κομψότητες και αρώματα τα λόγια της . Η φωνή της διασχίζει τον χρόνο, φθάνει στο μέλλον∙ κι είναι λόγος θεού.)
Λοιπόν , πλέοντας στο χάος της καθολικής αστασίας που κατασκεύασαν οι κυβερνήτες αυτού του ΄΄πλοίου των τρελλών΄΄, αυτής της χώρας, αυτού του καιρού, ας κρατηθούμε από την ανάμνηση εκείνου που υπήρξε σημείο στήριξης και ορμητήριο της ανθρώπινης Οντότητας και Ιστορίας∙ της Οντότητας και εξέλιξης του Κόσμου, επίσης. Ας κρατηθούμε κι ας ξεκινήσουμε από την ανάκληση του ερείσματος και πηγής κάθε Ζωής. Από τον ΄Ερωτα .
Αυτόν τον Πρωτόγονο, τον αβρό, που μέχρι το χτίσιμο των προσφάτων φραγμών αποκλεισμού του ΄΄έξω απο εμάς΄΄, μέχρι το στήσιμο των δοκάνων από τους ΄΄ανδραποδώδεις θηρατές των πρόχειρων απολαύσεων΄΄ (Πυθαγόρας), διέσχιζε όλους - μα όλους - τους αιώνες, άφθαρτος κι αληθινός, γι’ αυτό και Ωραίος∙ αυτός, ο κομιστής της Αλήθειας, ο Θεός∙ εμπνευστής φωνών και αισθημάτων που απευθύνονται στο ασύνορο μέλλον. Αυτός, ο δωρητής του Φωτός, που άστραφτε στο επαναλαμβανόμενο συχνά - πυκνά εντροπικό Χάος και, στη συνέχεια ή ασυνέχεια του ίσως, στην δημιουργική Τάξη / Ρυθμό της ανθρώπινης περιπέτειας, ο ποιητής και σπορέας των αστραπών - σημείων μιας άλλης, σε κάθε περίπτωση ωραιότερης, δέσμης δυνατοτήτων ή δυνάμεων .
(Αλλά η Σίβυλλα με στόμα εκστατικό μιλάει δίχως να εξωραϊζει με γέλια και κομψότητες και αρώματα τα λόγια της . Η φωνή της διασχίζει τον χρόνο, φθάνει στο μέλλον∙ κι είναι λόγος θεού.)
[Ηράκλειτος].
Λοιπόν , πλέοντας στο χάος της καθολικής αστασίας που κατασκεύασαν οι κυβερνήτες αυτού του ΄΄πλοίου των τρελλών΄΄, αυτής της χώρας, αυτού του καιρού, ας κρατηθούμε από την ανάμνηση εκείνου που υπήρξε σημείο στήριξης και ορμητήριο της ανθρώπινης Οντότητας και Ιστορίας∙ της Οντότητας και εξέλιξης του Κόσμου, επίσης. Ας κρατηθούμε κι ας ξεκινήσουμε από την ανάκληση του ερείσματος και πηγής κάθε Ζωής. Από τον ΄Ερωτα .
Αυτόν τον Πρωτόγονο, τον αβρό, που μέχρι το χτίσιμο των προσφάτων φραγμών αποκλεισμού του ΄΄έξω απο εμάς΄΄, μέχρι το στήσιμο των δοκάνων από τους ΄΄ανδραποδώδεις θηρατές των πρόχειρων απολαύσεων΄΄ (Πυθαγόρας), διέσχιζε όλους - μα όλους - τους αιώνες, άφθαρτος κι αληθινός, γι’ αυτό και Ωραίος∙ αυτός, ο κομιστής της Αλήθειας, ο Θεός∙ εμπνευστής φωνών και αισθημάτων που απευθύνονται στο ασύνορο μέλλον. Αυτός, ο δωρητής του Φωτός, που άστραφτε στο επαναλαμβανόμενο συχνά - πυκνά εντροπικό Χάος και, στη συνέχεια ή ασυνέχεια του ίσως, στην δημιουργική Τάξη / Ρυθμό της ανθρώπινης περιπέτειας, ο ποιητής και σπορέας των αστραπών - σημείων μιας άλλης, σε κάθε περίπτωση ωραιότερης, δέσμης δυνατοτήτων ή δυνάμεων .