(κείμενο που συνετάγη από την συγγραφέα, αρχικά, στην αρχαία Ελληνική)Δόξει αν χρόνον τοις πάσιν ενέχεσθαι και πάντα χρόνωι εχόμενα είναι, τούτο δήλον αν είη τοις πάσι των φιλοσοφούντων.
Περί μεν του πρώτου, το κεχωρισμένως θεωρείν αναγκαίον τε και ορθόν φανήσεται. Και των πολλών περί αυτού λόγων γεγενημένων, όσων οι ύστεροι των ανθρώπων ειρήκασιν, εκτός των σπουδαιοτάτων οίουσπερ οι των Ελλήνων σοφοί το πάλαι έφησαν, άριστον αν οίημι τον του Αξελού τοιόνδε είναι, εκείνον γαρ λαμβάνεσθαι ώσπερ υπερβατικήν ενύπαρξιν προς τοις άλλοις πράγμασιν δέον έφη. (Διττόν γαρ και προς αλλήλοις τρεπόμενον το ζήτημα περί της του χρόνου αληθείας).
Δι' αυτού μεν γε και εν αυτώι και μετ' αυτού τα πράγματα γίγνεται. Δι' ό και αίτιον απόλυτόν εστι και ουκ έστι τοις άλλοις υπερκείμενον και υποκείμενον οίεν αν, ει και πανδαμάτωρ δικαίως καλείται, επεί τα πράγματα υπ' αυτού παραγόμενα μεν, ου μην αλλά αίτια γίγνεται και αυτού τούτοις γίγνεσθαι εν τωι αείποτε και παντί και δια παντός. Παράδοξον μεν, αληθές δε, ότι χρόνον αγέννητον όντα και αΐδιον, άγεται εν τοις πράγμασιν υπό των εαυτού τυχθέντων.
Δι' ο και δυνατόν ειπείν τούτο, Κρόνον, Χρόνον σχεδόν είναι ταυτόν, τους τε μεν ουν εαυτού παίδας καταφαγείν μυθεύεται, ου μην αλλά και εξέμεσεν αυτούς καθαρόν εαυτόν τηρείν δ' επειγόμενον, όκωσπερ και τωι πρεσβυτάτωι πάλαι σύμφυτον ην αυτού δoκεί δη. Αλλά τηι Ανάγκηι μεν ουν εν αυτώι ει και εχομένηι, πλην κραταιοτέρας αυτού ούσης δια την γένεσιν, υποκύψας τοι ο Χρόνος επέφερεν γονάς ύλης τε και είδους χρησάμενος και τούτοις έκτοτε φαίνεται πάσιν υπάρχων.
Όθεν, ει και πάντων αρχή πρεσβυτάτη, Χρόνος εν τοις αυτού παραγεγενημένοις αιτίοις και φαινομένοις υφιστάμενος δοκήσεται είναι, τουτ' έξεστιν ειπείν. Και κατ' Ανάγκην γεννά και δια τοις πρεσβυτάτοις άγεσθαι και φέρεσθαι στοιχείων της ύλης δοκεί, οίς και την των όντων παντοίαν φαντασίαν εντυγχάνεται.
Γίγνεται δη το τοιούτον: Χρόνος μεν Ανάγκηι εών οιόμενος, κινεί τας του γίγνεσθαι αρχάς ως Έρως φερόμενος. Έρως γαρ αιτίαι ιέναι ουχί τε ενεργείαι αγγέλλεται. Ουκ έστι γαρ ούτος ποσόν τι μετρώμενον ή απτόμενον πράγμασιν ή διανοίαι. Και ορθόν το παρά Φερεκύδου δοκεί τινί, «εις έρωτα μεταβεβλήσθαι τον Δία μέλλοντα δημιουργείν, ότι δη τον Κόσμον εκ των εναντίων συνιστάς εις ομολογίαν και φιλίαν ήγαγε και ταυτότητα πάσιν ενέσπειρε και ένωσιν την δι' όλων διήκουσαν». Ζεύς μεν δη εν φιλότητι φέρει και περαίνει τα ενάντια και αλλότρια και άπειρα. Εξ ών, Χρόνος και Αδράστεια και Έρως και Ζεύς ομογενές και σχεδόν όμοιον είη αν λογιζόμενον, αληθές φανήναι. Μεταβάλλεται γαρ δη κατά Νόμον και τρέπεται και ου δύναται φεύγειν το αδήριτον το τωι Νόμωι οιακίζον άπαντα, αισθητά τε και νοητά και γιγνόμενα και τελειούμενα και την αυτών σύνθεσιν και ξυνόρμησιν τε και αρμονίαν και δια- μοιβήν και ξυνάρτησιν και το όλως ξυναίτιον και ξυναιρείν.
Πρεσβύτερος μεν και πάντων των γεννητικών αιτίων Αρχή ηινιγμένος ο Χρόνος, αμήχανον δε του παρείναι έστιν μούνον. Κύπριδος γαρ βουλαίς απαράβατον τούτων ομολογείται.
Κύπρις μάλιστα παρά του Κρόνου και δι' αυτού και Ουρανού τε και θαλάσσης αφρού γεννάται και αναβέβρυχεν τριττήι ισχύι, και Τηθύος και Ωκεανού ζεύγμα το πρώτον ηγείται και εμφαίνεται ειδάλιμον Κόσμου κάλλος. Όθεν το κατά το λεγόμενον «συνέβη ποτέ» και ετεύξατο Χρόνου γεννήματα. Εν Χρόνωι τοίνυν γε και Κύπρις διατάσσει και δυνατόν ούτως δη εφάνη το περατούσθαι και αστραβαλίζειν τον Κόσμον ει και ατελεύτητος εστι.
Χρόνος άρα ου τοις πάσι χρώμενος και μετερχόμενος τηι οικεία αυτού βουλήσει λογιζόμενον αληθώς έχον , αλλά τηι Αδραστείαι και τωι Νόμωι και Έρωι και Κύπρει και τηι απάντων όλως διαμοιβήι πειθόμενος.
Άμα δε τον Κόσμον τηι τάξει των Ωρών πεποιημένον οίεται είναι και την των πραγμάτων σχέσιν δεσμόν του κοινού Λόγου ώσπερ τεχθέντα. Και εκείνα τούτωι αρμόζει, ταύτ' άρα και Λόγον ταυτόν είναι δεικνύεται, δια τωι συνείναι και συγγίγνεσθαι παντοία τε και Λόγον επ' αμφοτέροις τε και εκάτερον εκατέρωι φίλιον. Και ήν τούτο τέλειόν τι και ουκ αλλάσσεται και δια παντός τεταγμένον του υπάρχειν και την του Κόσμου Αρμονίαν διέπει.
Λόγος δε ο των πραγμάτων κοινός αριθμός και εν αυτοίς και προς αλλήλοις ων και κρατών καθ΄υπερβασίαν θεωρούμενος ως έστι.
Τρόπωι δε και μεγέθει των όντων έκαστον τωι του εαυτού χρόνωι χρήται, αυτοίς γαρ μιν το οικείον αυτού μέτρον ούτω πεποίηται. Ως δ' εκ του μέτρου τούτου, του τωι κοινώι αριθμώι μετέχοντος και εμφορουμένου εν εαυτώι, το πράγμα πάρεστι και εκφαίνεται φερόμενον και συμβεβλημένον τωι του Κόσμου Ρυθμώι. Ρυθμός δε λέξοιται αν το των μέτρων σύνολον και ξυμφωνίη πλέον δε τούτων και το άρρητον και ανέπαφον ως εν ταις πρωτίσταις αιτίαις ανήκον και αναγόμενον αυτών μέρος και των ιερών τοις απωτάτοις ξυμφερόμενον και λαμβανόμενον ως παν τι ουσίαι περιέχον.
Το δε των όντων έκαστον μέτρωι και Ρυθμώι εν τωι ατμήτωι κατά φύσιν Χρόνωι περιέχεται, τον τε και αντικείμενον λέξοιμεν αν.
Πολλά μιν ουν θεωρείν περί του Χρόνου χωρεί τινί, του δι' απάντων δηλουμένου και απάντων πλεονάζοντος και εκ πάντων κρυπτομένου και φεύγοντος.
Το δε μέτρον και ο Ρυθμός ουκ εμφαίνει ποιόν αλλά ποσόν αληθείας. Περί δε του ποιού ουκ έξεστι τα' ακριβές φάναι τινί των ανθρώπων ει δέηται τας της νοήσεως απορίας περί των απωτάτων και υπάτων του γίγνεσθαι αιτίων.
Ει και ψυχήν ονομάζομέν τι το κοινόν ον και τα πάντα καθόλου και καθ' έκαστον κινήσει και ζωήι κρατούν και τούτο πάσι κρατούμενον και ενεργείαι κινούμενον τοις ούσι, ου μην αλλ' ουκ έστι τούτο ή τι το συντεθειμένον εκ του ενός πλειόνων στοιχείων, ταύτα δ' εισίν ομοειδή των τηι των πραγμάτων θεμελίωι φύσει και γε τισι μορίοις ταύτης όμοιον αυτήι τηι των σωμάτων.
Και έστιν αθάνατον ως και λογίζεται και αληθές αν είη το άμβροτον του πυρήνος ταύτης ως και οι παλαιοί έφησαν των φιλοσόφων και θεολογούντων. Έστιν μεν δη τούτο και αίτιον και νόμων εμητίσατο τους πρώτους του Κόσμου σκευής αλλά και των άλλων εστι αιτίων παράστασις και υπόδειξίς τε και κατηγορία.
Δια ταύτα και εν ως ακριβές φήσομεν είναι, ότι τα των αιτίων άκρατα και πόρρωι ευρισκόμενα μόνα την εαυτών φύσιν γιγνώσκουσι, και εν αυτοίς ψυχή, η πλείοσιν αλλοίων συσταθείσα.
Ει δη ουκ έστιν ψυχρόν τι ή και μάταιον το τον Χρόνον άνακτα και ανάκτορον τοις Θεοίς καλείσθαι, ομοίως ειπείν αψευδές και το αυτόν κοινόν είναι και τοις εσχάτοις έτι μορίοις, ώσπερ και η ψυχή, ότι το κινείσθαι και κινείν αναγκαίον μεν έστι τοις ούσι, ίδιον δε μιν και χρόνου και ψυχής.
Αλλ' άπορον το τον χρόνον ως οικείον τι γνώναι βροτοίς, αδύνατον μάλιστ' αν δόξοι το τοιούτον επεί τοις πολλοίς λόγοις την σοφίαν απόλλυνται.
Σοφία γαρ έστι το του Χρόνου δίκαιον και δυνατόν, το τε των αυτού κατηγορημάτων εξοχώτατον. Αύτη δ' ουν ως και Χρόνος εν ωι ναίει και ου ένεκεν δρα, δεσπότις γέγονεν · και ουκ έστι μηχανή του επίστασθαι και του αποδείξαι τα εαυτής, ει μη και του Έρωτος και της φροντίδος σχάσεως μεταλαμβάνειν τινά ως και του εξίστασθαι προς τοις αλλοτρίοις και του καταλίπειν εαυτόν και διαλαμβάνειν τα αλλότρια όκωσπερ τα οικεία.
Έτι μεν ουν και τούτο δέον λεχθήναι, ότι δια Σοφίας και των του Χρόνου ποιημάτων εκφαίνεται οίαπερ αν ειη η έκμετρος και ατελής φύσις· αλλά μιν και εν τοις τελείοις και εν τοις ελαχίστοις δήλη εστίν η έκλυσις.
Σοφία ουν δη εμφαίνεται των νοητών ούσα το έμπεδον δια του Χρόνου το αείρροον, αόριστον τε και αόρατον. Αίολος γαρ και πάνυ άμα πάντεχνος τοις πάσι και τωι μηδενί ομού αιτία και βεβαίωσις εστι. Του χρόνου μεν δη ομοία δια την όρεξιν του τα πάντα νέμεσθαι και τοις πάσι το τε παν τωι ενί το τε εν τωι παντί άγειν και μορφούσθαι τα κεχωρισμένα και χωρίζεσθαι τα μεμορφωθέντα ου μην αλλά και ηγεμών αυτού ίσταται εν τωι δεικνύναι τούτωι, φέρειν δ' αυτόν εν τοις των εκάστων και των καθόλου πόνοις.
Δι' ο και ορθώς Ηράκλειτος ο Εφέσιος λέγει ότι Σοφία απάντων κεχωρισμένη εστί· και ουκ έστι το ειδέναι αυτήν χωρίς του θεωρείν επί ταυτόν και το έτερον, ως και το τωι αλλοτρίωι τωι οικείωι αφίκεσθαι ηγούμενον δίκαιον είναι και αψευδές.
Διόπερ και ουκ έστι διάφορον τι εν τωι απείρωι τε και ανάρχωι Χρόνωι, εξαιρουμένου του της Σοφίας μέτρου και, τηι φρονήσει χάριτι, του τρόπου τε και του μεγέθους και του είδους των εμφαινομένων όντων.
Μαρία Ιωαν. Σίδερη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.