Ο Διωγμός του Έρωτα

΄΄Σίβυλλα δε μαινόμενω στόματι αγέλαστα και ακαλλώπιστα και αμύριστα φθεγγομένη χιλίων ετών εξικνείται τηι φωνηι δια τοι θεόν΄΄

(Αλλά η Σίβυλλα με στόμα εκστατικό μιλάει δίχως να εξωραϊζει με γέλια και κομψότητες και αρώματα τα λόγια της . Η φωνή της διασχίζει τον χρόνο, φθάνει στο μέλλον∙ κι είναι λόγος θεού.)     

[Ηράκλειτος].

Λοιπόν , πλέοντας στο χάος της καθολικής αστασίας που κατασκεύασαν οι κυβερνήτες αυτού του ΄΄πλοίου των τρελλών΄΄, αυτής της χώρας, αυτού του καιρού, ας κρατηθούμε από την ανάμνηση εκείνου που υπήρξε σημείο στήριξης και ορμητήριο της ανθρώπινης Οντότητας και Ιστορίας∙ της Οντότητας και εξέλιξης του Κόσμου, επίσης. Ας κρατηθούμε κι ας ξεκινήσουμε από την ανάκληση του ερείσματος και πηγής κάθε Ζωής. Από τον ΄Ερωτα .
Αυτόν τον Πρωτόγονο, τον αβρό, που μέχρι το χτίσιμο των προσφάτων φραγμών αποκλεισμού του ΄΄έξω απο εμάς΄΄, μέχρι το στήσιμο των δοκάνων από τους ΄΄ανδραποδώδεις  θηρατές των πρόχειρων απολαύσεων΄΄ (Πυθαγόρας), διέσχιζε όλους - μα όλους - τους αιώνες, άφθαρτος κι αληθινός, γι’ αυτό και Ωραίος∙ αυτός, ο κομιστής της Αλήθειας, ο Θεός∙ εμπνευστής φωνών και αισθημάτων που απευθύνονται στο ασύνορο μέλλον. Αυτός, ο δωρητής του Φωτός, που άστραφτε στο επαναλαμβανόμενο συχνά - πυκνά εντροπικό Χάος και, στη συνέχεια ή ασυνέχεια του ίσως, στην δημιουργική Τάξη / Ρυθμό της ανθρώπινης περιπέτειας, ο ποιητής και σπορέας των αστραπών - σημείων μιας άλλης, σε κάθε περίπτωση ωραιότερης, δέσμης δυνατοτήτων ή δυνάμεων .

Αυτός, ο τροφοδότης άλλων πεδίων έργου, ο σηματωρός των προσκλήσεων να στραφούμε σ’ αυτά, εκεί όπου τίποτε δεν θα είναι εγκλωβισμένο μήτε στην κραυγαλέα φαινομενικότητα, μήτε στην αφάνεια. Τίποτε περιορισμένο στους όλκιμους καθρέφτες της αυτοαναφοράς, στη φόρμα / νόρμα της τυπικής , τυπικά αποδείξιμης - χρηστικής προπάντων - μηχανής, που οι πλαστογράφοι του Πραγματικού υποβάλλουν ως ανθρώπινη υπόσταση, ύπαρξη. Τίποτε αποστερημένο την ουσία του, την άδηλη, αδιάφθορη φύση του ή, αλλιώς, το κατηγορηματικό του Είναι. Τίποτε αποκλεισμένο, περιορισμένο στην επιφάνειά του. Τίποτε πεταγμένο στη Λήθη, στο λάθος, στην αορασία, την απορία, την αφασία, τίποτε απαρνημένο , αποστερημένο την αναγνώριση τού  ότι ΄΄είναι΄΄, ακόμη κι αν φαίνεται εξωτικό , αλλότριο ή απρόσιτο στον λόγο ή / και την πράξη μας . Συχνά άλλωστε, αυτό το εξωτικό, το αναπόφαντο στοιχείο, έχει την ισχυρότερη θέση ανάμεσα σε πλήθη γνωστών και οικείων. Αλλά τα κλειστά συστήματα δεν μπορούν να αναγνωρίσουν την αυθύπαρκτη, αυταπόδεικτη αλήθεια. Το γνήσιο και το αυθεντικό καθ’ εαυτό, του οποίου η αλήθεια είναι συναφή της Παρουσίας του. Για τούτο και μεταξύ των πρωτόφαντων τυπικών ΄΄νεωτερικών΄΄ φαινομένων συμπτωμάτων, κυριαρχεί η τεχνητή μετατροπή θέσεων σε αξιωματικές απορίες. Με άλλα λόγια, ό,τι χρόνια μας ταλαιπώρησε στην άκρως ΄΄επιστημονική΄΄ εποχή μας ως  ΄΄αποδεικτικότητα του αυτονόητου΄΄.
Πάντως , το γνήσιο και θετικό, αναφύεται ολοένα και, όπως η σταθερά μιας ακολουθίας καθορίζει την πρόοδο, την αξία του συνόλου που το περιλαμβάνει - ή το υποδέχεται . Αρκεί το σύστημα αυτό να έχει την ικανότητα να το δει, να το αναγνωρίσει. Εάν όμως το αποκλείσει, τότε δημιουργείται ένα κενό , μια ΄΄τρύπα΄΄ εντροπίας στο σύνολό του .
Αυτό πάντως , το Αληθές , το Πραγματικό, είναι και λειτουργεί, διαθέσιμο στην αισθαντικότητα και ίσως στη λογική ερμηνευτική και, προπάντων , καλώντας τήν με οποιονδήποτε τρόπο , οποιαδήποτε γλώσσα , έκφρασή του από τον παραλήπτη του. Η Αλήθεια είναι ερωτική: ΄΄Στρογγυλή και ήσυχη η καρδιά της΄΄ (Παρμενίδης), προκαλεί αγωνία και τάραχο σε όποιον την αγνοεί, σε όποιον αρνείται
το κάλεσμα της εναρμόνιας ενότητας.  Η ΄΄απτή΄΄΄, τμητή κυρίως, επιφανειακή κατάσταση, που διαλαλείται ως πραγματικότητα από τους τεχνουργούς, παραγωγούς και διευθυντές προγράμματος (βλέπε και Μνημόνιο και Ολοκληρωτισμός), αυτό το σκοτεινό είδωλο της Ιστορίας, είναι τέχνημα της Λήθης. Όπως και η μηδενισμένη, αφανισμένη από την μορφή (΄΄είδος΄΄ είναι εδώ η σωστή, πολύσημη λέξη), είναι όψεις του ψεύδους με την απόλυτη σημασία του, που συνάπτεται και με την ψευδαίσθηση, την καθολική απάτη, όχι μόνον ως προς την  τρέχουσα τραγωδία της χώρας μας και της ανθρωπότητας όλης, αλλά και ως προς το Εγώ και το ΄Αλλο, είτε Φύση είναι αυτό, είτε Κοινωνία - που αποτελούν οντότητες με ιδιαίτερους νόμους και δυναμικές, όχι αντικείμενα ΄΄παρατήρησης΄΄ ή (εξ)άντλησης κερδών - , είτε ως προς το ψυχικό νοητικό φάσμα, ατομικό και συλλογικό∙ Ψεύδος και Λάθος, που μόνον το ανθρώπινο γένος μπορεί και θέλει να κατασκευάζει και ν’ αποδέχεται ως βάση και εποικοδόμημα των βιοτικών του (που ολοένα γίνονται μάλλον α-βιοτικά) συστημάτων. Και τούτο είναι η πρωταρχική αιτία της αρνητικής πορείας - παρουσίας του Ανθρώπου στον Πλανήτη , που επαληθεύει ολοένα και εντατικώτερα την ισχυρά μυθολογημένη ματαιοπονία των έργων του ως καταναγκαστική επανάληψη της κενότητας : Σίσυφος, Τάνταλος, Δαναϊδες, ή Βελεροφόντης στον ΄Αδη, ή, πιο ΄΄ ρεαλιστικά ΄΄: Νάρκισσος, Ερυσίχθων - ο αυτοεγκλεισμός, η καθήλωση στο είδωλο του φαινομένου, ο κανιβαλλισμός - αυτοκανιβαλλισμός. ΄Ισως τα πάθη μας δεν συνδέονται αιτιακά ως επακολουθία , αλλά συμπίπτουν σ’ έναν ασυνεχή, ιλιγγιώδη στροβιλισμό, στον τροχό της ανθρώπινης ανοησίας ή στο φλιτζάνι του τροχού του τσαγιού της Ντίσνεϊλαντ. Αυτή την ανοησία οι παλαιοί επισήμαναν και την ονόμασαν ΄Αττη , ΄Υβρη, ΄Αγος. Παλιό λοιπόν το αμάρτημα∙ η διαμαρτία, η διαφυγή του Πραγματικού, της σύνθεσης, της ρυθμικής συνάρτησής του με ό,τι τον γεννά, τον τρέφει και τον διαιωνίζει, από την αντίληψη και την πράξη του Ανθρώπου .
Τόσο που, από παλιά επίσης, ο ίδιος να ακούει αλλά και να αναδέχεται  από το στόμα ανθρώπων που τότε λέγονταν σοφοί ή ένθεοι, και, στην ουσία, να αυτοχαρακτηρίζεται ΄΄καθεύδων΄΄ (κοιμισμένος), ΄΄χωρισμένος από τον Συμπαντικό Λόγο΄΄, ΄΄αστοχία της Πλάσης΄΄, ΄΄άχθος της Γης΄΄ κ.λ.π. Λόγια – αλήθειες               ΄΄αγέλαστα΄΄ κι ΄΄αμύριστα΄΄ κι ΄΄ακαλλώπιστα΄΄, απαράδεκτα για τ’ αυτιά των ΄΄νεωτερικών΄΄ μηχανοκίνητων ανθρώπων .
Αλλά τέτοιες αλήθειες είναι από τη ρίζα τους διαχρονικές . Γεννήματα της πραγματικής πραγματικότητας, της διεισδυτικής μελέτης, της αυθόρμητης φράσης . Πότε έπεσε ο σπόρος της κακίας, που συνοψίζεται στα κατηγορήματα ΄΄διαίρεση και μερισμός΄΄; Η ανίχνευση οδηγεί στην απάντηση: ΄Οταν ιδρύθηκε το θετό δίκαιο και αγγέλθηκε το ψυχρό ρήμα :΄΄το μον και το σον΄΄.
Όταν, με λίγα λόγια, ιδρύθηκε το καθεστώς της άνισης ατομικής ιδιοκτησίας .
Κατά την εποχή του θεμελιώδους και θεμελιωτή πολιτισμών άφθαρτων ανθρώπου, η κουλτούρα περιελάμβανε ως κοινές συνιστώσεις όλων των όρων αυτοκαθορισμού του, το ερώτημα: ΄΄Τι - Πόσος - Πώς είμαι εγώ μέσα σε Αυτό που με περιλαμβάνει;΄΄ και: ΄΄ Ποιοί οι  δεσμοί διαφοράς του είδους μου και του ΄Ολου;΄΄ .
Ερωτήματα, που για την εκάστοτε νεωτερικότητα, για να τελειώνουμε κάποτε με τους αμήχανους, πεπαλαιωμένους ήδη, δήθεν ΄΄νέο΄΄ προσδιορισμούς της Ιστορίας, αλλά ιδίως της τρέχουσας περιόδου, είναι αδιανόητα, αν δεν έχουν ήδη ακυρωθεί κατά το περιεχόμενό τους. Ο θεμελιώδης λοιπόν άνθρωπος, αναδεχόταν το βάρος Αρχών αντλημένων από το γνήσιο δίκαιο και την μακραίωνη μελέτη της κοινωνικής ευρυθμίας∙ και τούτο, αντίθετα με την κατά της περιστάσεις τρέχουσα πραγματικότητα, στην οποία και συμμετείχε, αλλά παλεύοντας με την συνείδησή του και το βασικό του ήθος.  ΄Οταν δηλαδή  η αναγκαιότητα, ή απλώς η φορά των πραγμάτων τον έθεσε ως υποκείμενο αλλά και αντικείμενο πολιτικών συνθηκών αντίθετων ή αντίρροπων προς αυτές τις Αρχές, είχε την ικανότητα να το διαπιστώνει και, ηθικά τουλάχιστον, να απορρίπτει αυτές τις συνθήκες .
Κι εδώ βρίσκεται η εξήγηση της αυστηρής αυτοκριτικής του, της κυριαρχίας  στη συνείδησή του, λόγων ΄΄ακαλλώπιστων΄΄  ΄΄αμύριστων΄΄ κι ΄΄αγέλαστων΄΄ - γι’ αυτόν τον ίδιο, την επικίνδυνη φύση του, το ζοφερό του μέλλον. ΄Ετσι , έσπευσε και  βρήκε το αντίδοτο του δηλητηρίου που ήδη από την έναρξη των ριζικών ανατροπών του άγραφου Δίκαιου από τα οικονομικονομικοκοινωνικά νεόφυτα res publica , αλλά όχι και από την συνειδησιακή του απόφαση, δεχόταν ότι τον είχε φθείρει, και απειλούσε το είδος του με παραμορφωτικές ψυχονοητικές μεταλλάξεις. Και τούτο το αντιφάρμακο ήταν η Παιδεία ως Μόρφωση , ως άσκηση στην Πολιτική και ως αγωγή στις Αρετές. Ότι από αυτά και αν εξετάσει κάποιος, αρχίζουν, και συνεχώς κατευθύνονται, στον μεγαλύτερο πόθο, την κρισιμότερη και αντικειμενικά ανάγκη της ανθρώπινης (συν)ύπαρξης: τον θετικό συσχετισμό, την αρμονική συναλληλία. Καί τούτο είναι, το νόημα και το έργο του ΄Ερωτα. ΄΄Αυτά που χώρισε το Μίσος, η Αγάπη τα συνθέτει έτσι, που φαίνονται σαν ένα΄΄, έλεγε ο Εμπεδοκλής. Και μιλούσε σε κάποιους που, ακόμη κι αν εργάζονταν για το μίσος, ΄΄τον πολύ μερισμό και την διαίρεση΄΄, κατανοούσαν και συνειδησιακά, αλλά και συναισθηματικά , την αλήθεια αυτών των λόγων.
Γιατί είχαν μετάσχει κι εκείνοι στη μακρά παιδευτική διαδικασία της πόλεως, που, αν και είχε ήδη μετατραπεί σε άστυ, διατηρούσε και μάλιστα εντατικότερα από πριν, την διαπλαστική του αντίθετου προς το (τότε ΄΄νεωτερικό΄΄) πρότυπο του αστού, Παιδεία του πολίτη∙ και επειδή το ήθος και το έθος του Πολίτη βασίζονταν στον βαθύτερο και ευρύτερο από όλους τους έρωτες, ΄Ερωτα της Ελευθερίας. Της αυστηρής και περιοριστικής - τιμωρητικής της αδικίας Ελευθερίας, που για την ανθρώπινη κοινωνία και προσωπικότητα σημαίνει πριν απ’ όλα την απεριόριστη καλλιέργεια των Αρετών, το ανεμπόδιστο προχώρημα προς την αγαπητική ενότητα με τους άλλους ανθρώπους αλλά και με τον Κόσμο, την Φύση, φανερή και κρυφή. Για τούτο και οι (εξαιρετικά ΄΄νεωτερικές΄΄ τότε) τυραννίδες, καταλύονταν και οι δυνάστες είχαν τύχη οικτρή. Την τύχη των διαφθορέων του ήθους και του έθους που ενέπνευσε και ανέδειξε και καλλιέργησε ως άριστο πολίτευμα την συμμετοχική Δημοκρατία, πολύ πιο πριν από τον 5ο αιώνα . Δημοκρατία ενεργή και δραστήρια υπήρχε σ’ αυτήν τη χώρα από τους αρχαϊκούς χρόνους, από την κοινωνία των Γενών. Μια ματιά στις αφηγήσεις οιουδήποτε τύπου πείθει πως ο Δήμος είχε ανέκαθεν τον πρώτο, τον μέσο και τον τελευταίο λόγο, που έκρινε και την τύχη του αρχαϊκού ιερού  βασιλιά .
Η Δημοκρατία, ως το πολίτευμα μιας κοινωνίας σε πολύτροπη,  πολύτοπη κίνηση, ήταν το Πραγματικό του Βίου και της Πολιτείας σ’ αυτήν εδώ τη χώρα. Γι αυτό και οι μεταρρυθμίσεις του Σόλωνα, του Κλεισθένη, του Λυκούργου, κατά τα πρότυπα των Κρητών - και όχι μόνον -, έγιναν δεκτές δίχως αντιστάσεις και από τους έως τότε προνομιούχους αριστοκράτες . Γι  αυτό επίσης, μία δράκα άνθρωποι των ΄΄χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν ΄΄, κρατώντας ανοιχτό τον δρόμο του Λόγου (που ριζικές σημασίες του είναι ΄΄συνθέτω΄΄, ΄΄συσχετίζω΄΄, ΄΄συλλέγω΄΄  κ.τ.ό.) και της δημοκρατικής αίσθησης / ρύθμισης, φράζοντας την προέλαση του βαρβαρισμού - της μάζας υπό δεσποτεία , δηλαδή.Κι αν υπολογίσουμε ότι οι τυραννίδες συνοδεύονταν από οικονομική, βιοτική ευμάρεια, κι ακόμη έντονη δραστηριότητα στις τέχνες και τις επιστήμες, ίσως καταλάβουμε το ηθικό - εθιμικό, το όλο ψυχοδιανοητικό βάθος της πηγής που ανέβλυζε την καθολική απόρριψη του βαρβαρικού πρότυπου. Και σ’ αυτήν την πηγή ανάγεται και η κριτική, διανοητική ωριμότητα διάκρισης των αληθινών αξιών από το ΄΄κεραμεούν και φαύλον το σιχαμερόν΄΄, αφ’ ενός. Αφ’ ετέρου, η ικανότητα να προσλαμβάνεται η τυραννική εκτροπή όπως είναι . Δηλαδή, μία μέθοδος εκμαυλισμού και εξαγοράς των ανθρώπων σε πρώτη φάση, με δέλεαρ την περίσσεια των αναλώσιμων αγαθών, το ΄΄glamour΄΄ στη βιτρίνα, μέχρι να επέλθει η λήθη και ο ύπνος και η αδρανοποίηση των ηθικών - αισθητικών αντανακλαστικών , μέχρι να εδραιωθεί ως απόλυτο αγαθό ο χυδαίος ευδαιμονισμός  .
Η επόμενη φάση , το γνώριζαν με βεβαιότητα, είναι το ΄΄τράβηγμα του χαλιού΄΄, η κατακρήμνιση των επαναπαυθέντων στη μαύρη τρύπα ενός ατελείωτου τρόμου, από όπου  λείπει και το χέρι και ο ψίθυρος ενθάρρυνσης του άλλου.Επίσης, δεν αγνοούσαν βέβαια ότι πίσω από τα γέλια και τις χαρές των Σατουρνάλιων, υπήρχε από την αρχή του θρονιάσματος των τυράννων στα λαμπρά παλάτια, η άλλη όψη. Ο ζόφος της ίντριγκας, της καμαρίλας, τις αυλοκολακείας, της ρουφιανιάς, της συκοφαντίας, των δεσμών και της βίας. Κι ήταν γι’ αυτούς η προσβολή του ενός προσβολή του  καθενός. Αυτό που εμφανίζεται στα χορικά της ΄΄Αντιγόνης΄΄, η καταγγελία της σκαιότητας του Κρέοντα από τον χορό - δήμο, είναι αντλημένο από την πανάρχαιη πραγματικότητα, την πολιτική παράδοση αυτού του τόπου. Και θυμίζουμε, ότι η κορύφωση του παραδειγματικού εκείνου δράματος είναι η αυτοκτονία και του Αίμονα, γιού του Κρέοντα, μέσα στο κελί της Αντιγόνης, κι έπειτα η αυτοκτονία της Κρέουσας, γυναίκας του τυράννου. Μόνος πια ο Κρέοντας παραφρονεί∙ αυτοκτονεί κι εκείνος. Τρόμος και θάνατος δίνονται και παίρνονται από το ίδιο χέρι, λοιπόν. Και ο ΄Ερωτας, ο έρωτας για τη Δικαιοσύνη, την Ελευθερία, την Ευσέβεια επίσης, αλλά και ο έρωτας για κάποιον άλλο, που μας λυτρώνει από την άκαμπτη πανοπλία ενός υπερτροφικού / ατροφικού Εγώ κι είναι το άνοιγμα της θύρας που βλέπει στα μεγάλα πλάτη της Αγάπης για τον διπλανό, τον Άλλο και το ΄Αλλο, είναι κι εδώ  το πνεύμα της δύσκολης, αλλά ανίκητης αντίστασης του  Λόγου σε ό,τι διαφθείρει το έδαφος των δημιουργιών του, τον αειγενή αγρό της Ζωής.
΄Οταν όμως  οι άνθρωποι αντίκρυζαν το είδος τους αυστηρά, όταν εύρισκαν και τον βασικό τρόπο πρόληψης και, σε μεγάλο βαθμό, αναχαίτισης των καταστροφικών του ροπών, την παιδευτική  διάπλαση προς το βέλτιστο, είχαν και το βλέμμα, και τη λέξη, και τη συνείδηση γι αυτό. Είχαν άφθονα και θαλλερά και σε θετική αλληλεπίδραση μεταξύ τους και τα τρία ΄΄οικοσυστήματά΄΄ τους, τις τρείς ΄΄οικολογίες΄΄ του  Feelix Guattari και των οικοσοφιστών: Φύση, Κοινωνία και ψυχοδιανοητικό κόσμο. Είχαν, επίσης σώμα . Σώμα που δεν το κουβαλούσαν σαν βάρος και ντροπή, ούτε σαν ανεπιθύμητο ξένο ή εργαλείο, ούτε με τον τρόπο κάποιων νεοπλατωνικών∙ αυτοί οι τελευταίοι τουλάχιστον, το έθεταν στην υπηρεσία της ψυχής και του νου, φροντίζοντας ακριβώς γι αυτό  για την ευπρέπεια και την υγεία του. Γι αυτούς δεν ήταν καν σκιά ιδέας η Μεσαιωνική αντίληψη: το σώμα όργανο του Κακού. Ούτε, πάλι, ήταν πιθανό να το εκτιμήσουν σαν αντικείμενο πχ. βιομηχανικής ΄΄παραγωγικής δύναμης΄΄ ή άντλησης υπεραξίας κ.τ.ό.. Αυτό βέβαια ήταν αντικειμενικά μέρος της πραγματικότητας τους. Ελεύθεροι και δούλοι, εργάζονταν, άλλοι λιγότερο,άλλοι περισσότερο, άλλοι σκληρότερα, άλλοι βαρύτερα. Αλλά ουδέποτε υπήρξε νομιμοποίηση της κατάχρησης της εργατικής δύναμης. Και ουδέποτε το σώμα του ανθρώπου, ελεύθερου η δούλου προτάθηκε, ορίστηκε ως φορέας αυτής της δύναμης και μόνον. Αυτή η θεμελιώδεις μορφή αλλοτρίωσης που δηλώνεται με την αποξένωση μας από το σώμα αλλά επεκτείνεται στην αποξένωση από όλο το είναι μας διαπιστώθηκε , εν τούτοις, από τον Αριστοτέλη, όταν έλεγε ότι ΄΄ο δούλος είναι έμψυχο εργαλείο΄΄. Φυσικά, τα κριτήρια του Σταγειρίτη ως αυτήν την απόφανση, είναι εξαιρετικά αυστηρά και άλλα από όσα γνωρίζουμε εμείς. Παραπέμπουν, κατ’ αντιδιαστολή προς τον ΄΄δούλο΄΄,  στον ΄΄ελεύθερο άνθρωπο΄΄. Αλλά  ο ελεύθερος άνθρωπος τότε, εκινείτο ενεργά σε μία κλίμακα ανάπτυξης του, που ελισσόταν και στα τρία ΄΄οικοσυστήματα΄΄, με το δεύτερο να έχει ως κορυφή του την ιδιότητα του  βουληφόρου πολίτη,και το τρίτο να περιλαμβάνει ως άρρηκτη συνυφή την ευρωστία και το κάλλος, την ανοιχτή, δραστήρια άθληση, την υγεία, την σωματικότητά του στην ωραιότερη όψη της. Τώρα εμείς , οι προσφατώτατοι νεωτερικοί, αποστερημένοι ολοφάνερα και πανθομολογουμένως τα δύο πρώτα ΄΄οικοσυστήματα΄΄ , πώς μπορούμε να σώσουμε το τρίτο, ήδη ακρωτηριασμένο στο σύνολο της μορφής, σε ό, τι μας φέρνει στην Παρουσία, σε ό,τι βεβαιώνει την ύπαρξή μας; Κι ας μην ξεγελιόμαστε: το να ΄΄ στέλνουμε ΄΄το σώμα μας σε κλειστά, πνιγηρά γυμναστήρια, χλωριωμένες πισίνες, σε ΄΄υγιεινολόγους΄΄, ΄΄διατροφολόγους΄΄ , ΄΄διαιτολόγους΄΄, ΄΄αισθητικούς΄΄ και άλλα ηχηρά παρόμοια, δεν είναι αντίθεση, αλλά επιβεβαίωση της κρίσιμης αυτής έλλειψης μας. Που καταργεί σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα να είμαστε στ’ αλήθεια ζωντανοί.
Από όλα τα κινήματα ενάντια στα Μνημονιακά εγκλήματα, το διαρκέστερο και δυναμικότερο είναι αυτό της Ιερισσού της Χαλκιδικής, ενάντια στην καταστροφή του τόπου για χάρη της ΄΄Eldorado΄΄ και λοιπών συν αυτή χρυσωρύχων. Πρωταγωνιστής, εμβληματικό, όσο ακριβώς και πραγματικό, ζωντανό κίνητρο αυτού του αγώνα, είναι το βουνό και το αρχέγονο δάσος του. Είναι, μαζί με αυτό, το νερό, η θάλασσα. ΄Ακουσα βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που περιέγραφε μία από τις νυχτερινές αναβάσεις στο βουνό να λέει : ΄΄ήταν μία ευλαβική πορεία΄΄. Και το δεύτερο όμως, ισοδύναμο σχεδόν με το κίνημα της Χαλκιδικής, το κίνημα της ΕΡΤ, συνάπτεται ουσιαστικά με το πρώτο, εφ’ όσον ωστικό κίνητρό του είναι ένας φορέας Πολιτισμού, Λόγου,  Ψυχαγωγίας. Ανάλογό τους είναι το κίνημα των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων με πρόσφατη κορύφωσή του την αντίσταση των πανεπιστημιακών στελεχών. Θα πρέπει, ίσως το συντομότερο, να καταλάβουμε ότι τα βασικά γνωρίσματα και οι αντίστοιχες ανάγκες και διαδραστικές σχέσεις του Ανθρώπου, δεν αλλάζουν. Αλλά ατροφούν,  μαραίνονται, και τέλος, καταβυθίζονται στο τέναγος της Λήθης, όταν εμείς οι ίδιοι αποχωριζόμαστε από αυτά, πράγμα που μας αποχωρίζει από τον εαυτό μας, την οντότητα μας, σε κρίσιμο βαθμό.
΄Ολη αυτή η φανατική, ορισμένες φορές προσκόλληση σε φαινομενικότητες, όπως αυτή στην (τρέχουσα) ΄΄νεωτερικότητα΄΄, όλη αυτή η αντιπαράθεση των υπέρμαχών της στον ΄΄κλασικισμό  που είναι ξεπερασμένος΄΄ κατά τη γνώμη τους, ή και χειρότερα ακόμη  ΄΄συντηρητικός΄΄, προσκρούει στο κενό της ΄΄πραγματικότητας΄΄ που υπερασπίζονται, και στην πληρότητα εκείνου που αντιμάχονται. Λοιπόν ο πόλεμος αυτός είναι κίβδηλος - και κιβδηλοποιός, επίσης . Μερικά πράγματα, όλα τα Πράγματα, δεν χωρούν στα πλαίσια και φόρμες – ισμών. Είναι η Αλήθεια που αναφύεται μαζί με αυτά και τα κλειστά, αυτοαναφορικά συστήματα καταρρέουν στην εμφάνιση της. Εκείνη βέβαια τα αγνοεί. Η αιτία , λοιπόν, που δεν κατεβαίνει ο λαός μαζικά, είναι το ότι ο λόγος που απευθύνεται σ’ αυτόν δεν είναι αληθινός. Ούτε και ψευδής βέβαια. Είναι λόγος αδιάφορος, σχεδόν μηδενικός.  Τεχνικός, τόσο στην φράση, όσο και στο περιεχόμενό του.
Δεν εξεγείρεται κανείς, κανείς δεν εκτίθεται σε κίνδυνο και δεν υπερβαίνει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, τον φόβο του  θανάτου ακόμη, για στεγνά επιχειρήματα και λογικομαθηματικές αποσπασματικές ενδείξεις – ΄΄στοιχεία΄΄ του απόλυτου γεγονότος ότι αυτός ο ίδιος και η ίδια η χώρα, είναι στα χέρια τυράννων. Όμως, ο λόγος που καταγγέλλει και από την επίσημη θέση της αντιπολίτευσης την υφιστάμενη κατάσταση, αποκρύπτει αυτή την κεντρική αλήθεια, προτιμώντας τον λεκτικό/ συμπεριφορικό  τύπο της κοινοβουλευτικής (και τηλεοπτικής)  κομψότητας.
Ακόμη και την στιγμή που ξυλοκοπούνται και δέχονται φονική επίθεση βουλευτές του αντίθετου στην τυραννία κόμματος (περίπτωση Ζωής Κωνσταντοπούλου) οι εκπρόσωποί του σ’ αυτήν την ακυρωμένη, όπως και το Σύνταγμα άλλωστε, Βουλή, εμμένουν σε λόγους και τρόπους  που αρμόζουν σε πραγματικά δημοκρατικές συνθήκες.
Αλλά ο λόγος και ο τρόπος  αυτός υποδεικνύει ότι, παρά τα κατάφωρα εναντίον τους συμβαίνοντα, οι εκπρόσωποι αυτοί αισθάνονται ασφαλείς. Πώς λοιπόν περιμένουν να κινηθεί ο λαός για την προστασία (ή μήπως και την αποκατάσταση;) του νόμιμου πολιτεύματος και την υποστήριξη αυτών των ιδίων; Πώς πολύ περισσότερο να ξαναγεννηθεί η σβησμένη φλόγα της Ψυχής του, όταν το Πνεύμα του είναι εγκλωβισμένο όχι τόσο στον ΄΄διπλό δεσμό΄΄ : ΄΄αν πω όχι στο Μνημόνιο, χάθηκα΄΄ - ΄΄αν πω ναι στο μνημόνιο χάθηκα΄΄ - ΄΄αν δεν πάρω θέση στο θέμα του Μνημονίου, χάθηκα΄΄, αλλά στο απόλυτο λογικό αδιέξοδο: ΄΄αυτό που συμβαίνει ,  είναι αυτό που ονομάζεται; ΄΄Ερώτημα, που ισοδυναμεί με την διατύπωση: ΄΄ Αυτό το πολίτευμα είναι Δημοκρατία; Αλλά η Δημοκρατία έχει απολύτως αντίθετο χαρακτήρα από αυτό το πολίτευμα. Αν το πω Δημοκρατία, θα κάνω λάθος. Αν δεν το πω Δημοκρατία, πάλι θα κάνω λάθος (εφ’ όσον εκείνοι που έχουν την θέση του κριτή και τους εξέλεξα ως εκπροσώπους των δικαίων μου, επιμένουν ότι είναι Δημοκρατία). Αν δεν το ονομάσω καθόλου, τότε αυτό είναι το πιο επικίνδυνο λάθος. Η εγκατάλειψή μου στο κενό, στην απορία, στην αδράνεια. Δεν αρκεί λοιπόν η έτσι κι αλλιώς δίχως νόημα πλέον απαρίθμηση των ΄΄λαθών΄΄ της κυβέρνησης των Μνημονίων .
Δεν αρκούν οι διαμαρτυρίες, την ώρα κρατικών φονικών επιθέσεων ενάντια και σε πολιτικά πρόσωπα . Η πραγματικότητα χάνεται και στη μία και στην άλλη μεθοδική πρακτική . Στην πρώτη περίπτωση , επειδή η επιφάνεια της κατάστασης , αυτό που προσφέρεται με την απαρίθμηση τεχνικών στοιχείων , απλώνεται και χάνεται στο αχανές  ενός άπειρου, άνειδου, απύθμενου Χάους. Στη δεύτερη, επειδή η αναντιστοιχία έντασης και μορφής των δύο σύγχρονων γεγονότων - των κάθε είδους κακοποιήσεων των πάντων, ανθρώπων και χώρας - αφ’ ενός, και της απλής διαμαρτυρίας αφ’ ετέρου  - ακυρώνει και το ένα και το άλλο.
Θα πρέπει να βρεθεί ένας λόγος που να λέει τα πράγματα ΄΄αγέλαστα, αμύριστα κι ακαλλώπιστα΄΄. Ειδάλλως θα συμβάλλει και αυτός στην καταβύθιση της λογικής, της κριτικής ικανότητας, της ενεργητικότητας αυτού του λαού. Θα συμπράττει στην οικοδόμηση του τείχους της ΄΄ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΟΒΛΑΚΩΣΗΣ΄΄. Στην δίχως αναπαμό και δίχως μέτρο και δίχως άλλη κατεύθυνση ή άλλη σκέψη για το τι είναι αγαθό , μανική άγρα εκείνου που, δυστυχώς , λέγεται πως χάθηκε με την ΄΄κρίση΄΄ και τα Μνημόνια . Και τί ήταν αυτό; Ας δούμε πώς το περιέγραψε κάποιος που έζησε ανάλογες καταστάσεις, καταστάσεις εισβολής του Χάους στην ανθρώπινη Ιστορία, τις ιδέες και τις σκέψεις, ο Τόμας Μάν:
΄΄  .....Ζωή εκτός χρόνου, ξένοιαστη και στερημένη από ελπίδα ζωή, ζωή σαν ακολασία δραστήρια τελματωμένη, νεκρή ζωή. Η ζωή αυτή ήταν δραστήρια με τον δικό της τρόπο. Ασχολίες κάθε είδους την παρέπλεαν. Μ’ από καιρό σε καιρό , η καθεμιά από αυτές εκφυλιζότανε σε μιά μανιακή μόδα, που όλος ο κόσμος της αφιερωνότανε με φανατισμό ......΄΄
( Τ. Μαν, ΄΄Το Μαγικό Βουνό΄΄, κεφ. ΄΄Η Μεγάλη Αποβλάκωση΄΄ ).
Λοιπόν, ίσως θα κινητοποιούσε τον λαό ένα ΄Οραμα, που πρόταγμά του θα είναι η καλλιέργεια της Ανθρωπιάς, ο παραγκωνισμός της ατομικιστικής ψευδαίσθησης ως κουλτούρας. Κουλτούρας που παράγει έναν πολιτισμό σαθρό και φαύλο, κατασκευασμένο με υλικά και σχήμα κατάλληλα για την υποδοχή και την συντήρηση του τυραννικού παραμορφώματος, όπως και αν αποκαλείται αυτό. Έναν πολιτισμό ολότελα ανερωτικό δηλαδή.

Μαρία Ιωαν. Σίδερη